HISTORIA SZKOŁY PODSTAWOWEJ
Z ODDZIALAMI INTEGRACYJNYMI NR 9
W SOPOCIE
W latach 70. Sopot zaczął się rozbudowywać. Rozrosło się osiedle przy ul. Mickiewicza. Na obrzeżach Sopotu, w dolinie Kamiennego Potoku, ruszyła budowa nowego osiedla Brodwino. Mieszkańców, a z nimi dzieci, przybywało, miejscowa Szkoła Podstawowa nr 3 przy ul. Wejherowskiej była przeciążona. Od 1977 r rozpoczęto budowę nowej szkoły. Mieszkańcy byli bardzo zainteresowani jej szybkim ukończeniem. Okres budowy szkoły przypadł na kryzys gospodarczy, jaki zaczął ogarniać kraj i szkoła znalazła się na tzw. „liście Jaroszewicza”, czyli wstrzymanych inwestycji. Jednak presja mieszkańców była tak duża, że władze wojewódzkie i lokalne uległy ich naciskom. Już w pierwszych miesiącach budowy nawiązano współpracę z Nauczycielską Spółdzielnią Mieszkaniową, Radą Osiedla, powstał tez pierwszy zespół rodziców wspomagający pracowników placówki i współpracujący z jej dyrektorką. Należeli do niego rodzice: dr.B. Pilarczyk, dr. Z. Pilarczyk, M. Drozd, K. Tyszer, Z. Stasiak, E. Piankowski, D. Horodecka, W. Trocińska i wielu innych. 20 lutego 1978 o godz. 8. 00 odbyło się uroczyste otwarcie szkoły i rozpoczęcie zajęć lekcyjnych. Pierwszym dyrektorem została pani mgr Danuta Ganczewska, a wicedyrektorem Władysław Kaczmarek. Na I piętrze rozpoczęło naukę sześć klas. Pierwszymi nauczycielami „Dziewiątki” byli: Jadwiga Szajder, Anna Poznańska, Alina Malec, Anna Szczepańska, Krystyna Błeszyńska, Grażyna Zimna, Ewa Świdczak, pedagog szkolny p. Wiesława Rozwadowska, pierwsza woźną p. I. Groszewska, a pierwsza szefowa kuchni p. R. Śliwińska. W grudniu 1978 oddano do użytku salę gimnastyczną. W roku szkolnym 1978/79 w szkole uczy się już 540 uczniów w 18 oddziałach, pracuje 27 pedagogów, dyrektorem jest Danuta Ganczewska, zastępcami Władysław Kaczmarek i Anna Poznańska, w sekretariacie pracuje Ewa Szczerbiak. 12 czerwca 1979 pierwszych 32 absolwentów opuściło szkolne mury. Po raz pierwszy zuchy i harcerze wyjechali na wakacyjny wypoczynek do Wdeckiego Młyna. Ośrodek ten, udostępniony szkole przez zakład opiekuńczy „Las”, służył młodzieży i nauczycielom jako miejsce letniego wypoczynku i integracji nowego środowiska mieszkańców Brodwina. „Brodwiniacy” – szczep harcerski pod komendą p. G. Zimnej i p. M. Starostki organizował liczne obozy harcerskie i zuchowe. Drużyna „wodniaków” dysponowała własnym sprzętem żeglarskim z bazą w Górkach Zachodnich. Szczep ściśle współpracował z jednostką marynarki wojennej ORP „Orzeł”. We wrześniu 1979 r w nowej placówce odbyła się miejska inauguracja nowego roku szkolnego. Od tego roku przybywało uczniów systematycznie. W roku szkolnym 1982/83 pracowaliśmy na 3 zmiany. Praca w tym systemie była niezwykle trudna, zarówno dla ponad 1300 uczniów, nauczycieli jak i dla pracowników administracji i obsługi. Samych klas pierwszych mieliśmy osiem i trzy „zerówki”. Dodatkowo – SP nr 9 w związku z awarią budowlaną w budynku SP nr 3 w 1982 r. na okres remontu przejęła uczniów klas V,VI,VII i VIII oraz ich nauczycieli, lokując wszystkich na drugim piętrze. Dzięki ogromnemu zaangażowaniu nauczycieli, bardzo ścisłej współpracy z rodzicami, najbliższym środowiskiem i zakładami opiekuńczymi (Nauczycielską Spółdzielnią Mieszkaniową, Państwowym Przedsiębiorstwem „Las”, Radą Osiedlową) szkoła zyskiwała uznanie i szczyciła się dużymi osiągnięciami w pracy dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej. Wizytówką szkoły była również wzorowa praca jej świetlicy, którą kierowała B. Diller. Świetlica była wspomagana przez Nauczycielską Spółdzielnię Mieszkaniową opłacanie dodatkowego etatu wychowawcy, dożywianie dzieci, zakup sprzętu, gier świetlicowych). Nad prawidłową pracą opiekuńczo – wychowawczą szkoły czuwały panie: Anna Szczepańska ( klasy I – IV ) i Wiesława Rozwadowska ( klasy V – VIII ). Dzięki ich zaangażowaniu i wzorowej współpracy z dyrekcją, nauczycielami, wychowawcami klas i rodzicami, dzieci i młodzież nam powierzona czuła się w szkole swobodnie i bezpiecznie. O zdrowie naszych dzieci dbały lekarki i pielęgniarki. Funkcjonowały dwa gabinety: medyczny i stomatologiczny. Doskonale wyposażone, były wizytówką dobrej działalności w zakresie wychowania zdrowotnego. W konkursach, imprezach artystycznych, festynach, występach chóru szkolnego i udziale w konkursie „Otwartych szkół” organizowanym przez Kuratorium Oświaty i Wychowania w Gdańsku zdobywaliśmy pierwsze miejsca i wyróżnienia. Bardzo prężnie działał Szkolny Klub Sportowy („oczko w głowie” p. W. Kaczmarka i p. H. Hresiukiewicz). Świetna baza (sala gimnastyczna, bogate zaplecze) i okoliczne tereny sprzyjały rozwojowi działalności sportowej. Fachowa kadra naszych nauczycieli w-f, świetne wyniki w różnych dyscyplinach sportowych, zaowocowały nawiązaniem współpracy z AWF-em w Gdańsku i Klubem Tenisowym w Sopocie. W tym czasie SP 9 była szkołą ćwiczeń dla studentów AWF. W latach 1980/85 szkoła współpracowała ze szkołą na Alzirskiej w czeskiej Pradze. Organizowano 2-tygodniową wymianę uczniów, dzielono się doświadczeniami i nawiązywano przyjaźnie. W szkole działały drużyny zuchowe i harcerskie. Szczepową była pani Grażyna Zimna. Drużyny prowadzone były początkowo przez panią Marylę Starostkę, w latach póżniejszych przez panią Halinę Hresiukiewicz, Katarzynę Szczecinę, Magdę Witkowską. Podczas akcji letnich dzieci i młodzież wyjeżdżały na obozy i kolonie zuchowe do Radunia i Wdeckiego Młyna. Osiągnięcia grona pedagogicznego, samorządu uczniowskiego, szczepu ZHP, szkolnego koła PCK, SKS-u utorowały drogę do ubiegania się o przyznanie szkole patrona i sztandaru. W roku 1984 szkoła, jako druga placówka w kraju świętowała nadanie imienia wielkiego Polaka, generała Władysława Sikorskiego i otrzymała sztandar ufundowany przez Komitet Rodzicielski, a tablicę pamiątkową upamiętniającą te wydarzenia wykonano w Stoczni Remontowej w Gdańsku. W tym dniu gośćmi naszej szkoły byli kombatanci II wojny światowej – m.in. byli żołnierze gen. Maczka i Andersa. 9 maja 1985 roku uroczyście otwarto izbę pamięci, w której gromadzi się eksponaty i pamiątki związane z Patronem szkoły, historią. Organizacją i opieką nad izba pamięci z ramienia rady pedagogicznej zajmowała się nauczycielka historii p. Jadwiga Łańcucka. Pełniła również role łączniczki między kombatantami a szkołą. W latach 1985-1997 dyrektorem szkoły był pan Andrzej Szczepański, wicedyrektorzy to pani Alicja Dawidowska, Halina Hresiukiewicz, Władysław Kaczmarek, Alina Berbeka, Wiesława Rozwadowska, Wanda Trocińska.
Dzięki staraniom dyrektora Andrzeja Szczepańskiego rozpoczęła się rozbudowa szkoły Środowiskowe Liceum ogólnokształcące. Do roku 1997 obie placówki istniały jako Zespół Szkół Ogólnokształcących. Po oddzieleniu Liceum Środowiskowego od macierzystej placówki w roku szkolnym 1997/98, dyrektorem Samorządowej Szkoły Podstawowej nr 9 została p. Wanda Trocińska. W tym samym roku, w odpowiedzi na potrzeby środowiska, powstały pierwsze klasy integracyjne, a ich liczba z roku na rok zwiększała się. Prowadzone były przez panie Jolantę Rybińską, Annę Młodkowską, Jolantę Ratyńską, Małgorzatę Formellę, Dominikę Radzikowską –Kreft, Barbarę Stanulewicz, Annę Michalską, Joannę Jażdżewską, Bożenę Sawicz, Barbarę Józefowską, Danutę Kurnatowską i Izabelę Paczos. W roku szkolnym 2000/2001 powstają klasy z rozszerzoną liczbą godzin z matematyki dla uczniów klas IV prowadzone przez panie Małgorzatą Karnowską i Barbarę Wichowską. Patronat nad tym przedsięwzięciem sprawowały Gdańskie wydawnictwo Oświatowe i Urząd Miasta Sopotu. W latach 2005 -2008 w ramach programu Comenius- „Uczenie się przez całe życie” szkoła współpracowała z trzema krajami partnerskimi. Były to: Czechy, Słowacja, Walia. Celem programu było umożliwienie uczniom poznania i docenienia wartości oraz znaczenia lokalnych kultur. Koordynatorem i osobą odpowiedzialną za kontakt z przedstawicielami trzech krajów była pani Aleksandra Raflewska / Haftka. W tym okresie powstało patio zapewniające dzieciom bezpieczny pobyt na świeżym powietrzu. Od roku szkolnego 2007/2008 funkcję dyrektora szkoły pełni nauczyciel historii w SP 9 w latach 1988 – 1998 Wojciech Drzewiński. W 2009 r. obchodziliśmy 30 lecie szkoły. Z tej okazji na patio odbyła się uroczystość wręczenia nowego sztandaru ufundowanego dzięki wsparciu władz sopockich oraz Stowarzyszenia Żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod przewodnictwem płk.W.Dwojaka. Przybyli zaproszeni goście: przedstawiciele Urzędu Miasta Sopotu i Wydziału Oświaty, Kuratorium, władze kościelne, kombatanci, dyrektorzy sopockich szkół, nauczyciele emeryci naszej szkoły. W latach 2009 – 2012 szkoła przeszła gruntowną modernizację: kuchnia szkolna została poddana generalnemu remontowi, docieplono budynek i wykonano nową elewację, wymieniono okna oraz całą instalację c.o., instalację elektryczną wraz z oświetleniem, powstał plac zabaw i druga świetlica dla klas pierwszych. Szkoła wzbogaciła się o nowe meble i drugą pracownię komputerową oraz wewnętrzną sieć internetową.
W trudnej i odpowiedzialnej pracy dyrektorom pomagali ich zastępcy: W. Kaczmarek, A. Poznańska, A. Dawidowska, A. Berbeka, H. Hresiukiewicz, W. Rozwadowska, A. Miękus, A. Malec, J. Rybińska, B. Wichowska i obecnie A. Chachulska.
Władysław Sikorski
Generał broni Władysław Eugeniusz Sikorski (20 maja 1881 – 4 lipca 1943), polski dowódca wojskowy i Wódz Naczelny, mąż stanu, polityk, a w latach 1939-1943 premier Polskiego Rządu na Uchodźstwie.
Urodzony 20 maja 1881 roku w Tuszowie Narodowym pod Mielcem. Od 1898 do 1902 uczęszczał do seminarium nauczycielskiego w Rzeszowie. Ostatnią klasę gimnazjum i maturę zdał we Lwowie. W 1902 rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Dróg i Mostów Politechniki Lwowskiej, gdzie włączył się w ożywioną działalność patriotyczną i społeczną.
1908 – organizator Związku Walki Czynnej we Lwowie. Celem ZWCz było przygotowanie powstania zbrojnego w zaborze rosyjskim. Następnie założył i był prezesem lwowskiego Związku Strzeleckiego. W latach 1914-1916 był szefem Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego. W latach 1916-1918 zajmuje się zaciągiem Polaków do armii austriackiej.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Szef sztabu w dowództwie wojsk polskich w Galicji, jeden z dowódców obrony Przemyśla. W wojnie polsko-bolszewickiej na różnych stopniach dowódczych, m.in. dowódca Grupy Poleskiej podczas Ofensywy Kijowskiej, 5 Armii podczas bitwy warszawskiej oraz 3 Armii podczas walk w rejonie Zamościa.
1921-1922 szef sztabu generalnego. Po zabójstwie Gabriela Narutowicza marszałek Sejmu Maciej Rataj w dniu 16 grudnia 1922 powołał go na stanowisko premiera, pełnił równocześnie obowiązki ministra spraw wewnętrznych, funkcję pełnił do 26 maja 1923 roku. Jego rząd doprowadził m.in. do uznania polskich granic wschodnich przez państwa zachodnie. W latach 1923-1924 generalny inspektor piechoty. 1924-1925 minister spraw wojskowych w gabinecie Stanisława Grabskiego. 1925 mianowany dowódcą VI Okręgu Korpusu we Lwowie. W czasie przewrotu majowego, nie opuścił Lwowa, ani też nie przesłał pomocy dla wojsk rządowych, co ułatwiło zadanie zwolennikom Piłsudskiego.
28 września 1939 r. podjął się tworzenia polskiej armii na uchodźstwie. 30 września mianowany premierem rządu Rzeczypospolitej.
7 listopada mianowany przez Prezydenta RP Naczelnym Wodzem i Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. Tworzy armię polską we Francji, w której skład wchodzi ponad 84 tys. ludzi. Po klęsce Francji, 5 sierpnia podpisuje umowę w sprawie odbudowy polskiej armii w Wielkiej Brytanii.
Sikorski zginął w katastrofie lotniczej w Gibraltarze 4 lipca 1943 podczas powrotu z inspekcji sił polskich na Bliskim Wschodzie. Został pochowany na cmentarzu lotników polskich w Newark koło Nottingham.
17 września 1993 prochy Generała Władysława Sikorskiego przeniesiono na Wawel i złożono w Krypcie Królewskiej.
Źródło: Wikipedia